Deniz kenarında, nemli bir gecede atılan bir çığlık… 1997’de izleyicinin kalbine işleyen bu yankı, 2025 yılında yeniden su yüzüne çıkıyor. I Know What You Did Last Summer (Geçen Yaz Ne Yaptığını Biliyorum) yirmi sekiz yıl sonra yalnızca bir geri dönüş değil; aynı zamanda günümüz gençliğinin suçluluk, kimlik ve hesaplaşma arzusu üzerine kurulmuş gotik bir aynası.

Yönetmen: Jennifer Kaytin Robinson. Önceki işleri: Do Revenge (Netflix), Someone Great

Senarist: Sam Lansky (The Gilded Razor adlı otobiyografik kitabıyla biliniyor)

Yapımcılar: Neal H. Moritz (ilk iki filmin de yapımcısı)

Yeni Nesil Karakterler:

Chase Sui Wonders — Ava Mercer
Hikâyenin merkezindeki karakter. Geçmişte işlenen bir suçun yeni halkasını taşıyor. Wonders, karakterin suçluluk, savrulma ve sessiz isyan katmanlarını oynamaya çalışıyor. Ava, aynı zamanda Julie'nin manevi mirasını devralan figür.

Madelyn Cline — Danica
Grubun zeki ve sivri dillisi. Filmin ironik ve alaycı damarını temsil ediyor. Cline, karakterin dışadönük mizacının altındaki bastırılmış korkuyu zaman zaman başarıyla geçiriyor.

Jonah Hauer-King — Milo
Hikâyede “vicdan”ı temsil eden karakter. Ray Bronson’un (Freddie Prinze Jr.) karakterine paralel bir genç erkek figürü. Hauer-King, karakterin geçmişle kurduğu kırılgan ilişkiyi sessiz bir çaresizlikle yansıtıyor.

Sarah Pidgeon — Stevie
Grubun içindeki en sessiz, en içe dönük ama aynı zamanda en kırılgan karakter. Filmin ilerleyen bölümlerinde sürpriz bir dönüşüm yaşıyor. Pidgeon’ın performansı ince detaylarla örülü ama karakterin dramatik dönüşümü yeterince temellenmiyor.

Tyriq Withers — Benny
Grubun enerjik ama tepkisel üyesi. Duygularını dışa vuran ve ahlaki paniklere çabuk sürüklenen bir karakter. Withers, karakterin patlayıcı doğasını etkili biçimde yansıtsa da, dramatik çizgisi yüzeyde kalıyor.

Orijinal Kadrodan Geri Dönenler:

Jennifer Love Hewitt — Julie James
Artık bir travma psikoloğu. Eski filmde hayatta kalan “final girl” figürü, bu kez genç karakterlerin rehberi gibi konumlanıyor. Hewitt’in performansı sessiz, ağırbaşlı ve duygu yüklü – ama aynı zamanda nostaljinin gölgesinde.

Freddie Prinze Jr. — Ray Bronson
Ray, filmdeki en şaşırtıcı dönüşümlerden birini yaşıyor: eski kurban, bu kez fail konumunda. Prinze Jr., karakterin içsel çöküşünü oynamakta başarılı, ancak bu kırılmanın dramatik arka planı zayıf kalıyor.

Jennifer Kaytin Robinson’ın yönetmenliğinde şekillenen bu yeni anlatı, korkunun yalnızca karanlıkta beliren bir figür değil, aynı zamanda bastırılmış geçmişin tenimizde bıraktığı iz olduğunu hatırlatıyor. Robinson, önceki işlerinde olduğu gibi burada da gençlik anlatısını tür sinemasının kalıpları içinde eğip büken, mizah ile şiddeti aynı düzlemde yoğuran bir dile yaslanıyor. Senarist Sam Lansky ile birlikte yarattıkları bu yeni “yaz kabusu”, 90’ların slasher dünyasına hem saygı duruşunda bulunuyor, hem de onu günümüz dijital toplumuna çeviriyor.

Oyunculuklar: Suçun Değil, Suçluluğun Rolü

Yeni nesil oyuncuların filme getirdiği şey sadece gençlik değil; aynı zamanda kırılgan, kaypak ve zaman zaman yapay bir suçluluk hissi. Chase Sui Wonders’ın Ava’sı, evet, tragedya izleri taşıyor—ama bu tragedya, karakterin içinden değil, daha çok senaryonun üstüne zorla bindirilmiş bir dramatik yapıdan besleniyor. Wonders zaman zaman Ava’nın içsel çatışmasını taşıyor gibi görünse de, bu taşıma yer yer yüzeyde kalıyor. Sessizlikteki bakışları etkileyici olsa da, karakterin gelişimi seyirciyle duygusal bir bağ kurmakta zorlanıyor. Ava, modern bir Medea olmaktan çok, travma giydirilmiş bir final kız prototipi gibi duruyor: kırılmış ama asla tam olarak dağılmayan.

Madelyn Cline’ın Danica’sı anlatının “rahatlatıcı sarkacı” gibi işliyor. Onun varlığı, ciddiyetle grotesk arasında salınan yapının hafifletici gücü. Ancak karakterin ironik damarları çoğu zaman mizah ile korku arasında sıkışıp kalıyor. Derinlik değil, işlev taşıyor. Jonah Hauer-King’in Milo’su ise belki de içlerinde en naif olanı. Ray’in mirasını devralma iddiası taşıyor ama o miras öyle basit devredilecek bir şey değil. Milo, geçmişle bağ kurmak yerine, onun boşluğunda savruluyor. Oyunculuk sakin ama iz bırakmayan cinsten.

Ve asıl meseleye geliyoruz: Eski kadronun dönüşü. Jennifer Love Hewitt’in Julie’si, neredeyse bir hayalet gibi çıkıyor karşımıza. Eskiden bağıran, kaçan, hayatta kalan o genç kız gitmiş; yerine yorgun ama bilge bir kadın gelmiş. Bu dönüş, ilk bakışta anlamlı gibi dursa da, karakterin filme katkısı sembolik düzeyde kalıyor. Julie artık çığlık atmıyor, başkalarının çığlıklarına kulak veriyor. Ama bu sessizlik, anlatının içinde bir merkez yaratmaktan çok, nostaljiye boyun eğmiş bir suskunluk gibi.

Freddie Prinze Jr.’ın Ray’i ise filmin en radikal dokunuşu. Katile dönüşmesi bir cesaret örneği gibi sunulsa da, bu dönüşüm biraz kolaycı. Ray’in karanlığa sapışı yeterince işlenmiyor; onun iç hesaplaşmalarını değil, sonucunu izliyoruz. Prinze Jr., geçmişin yükünü yüzünde taşısa da, o yükün nerede biriktiğini ya da ne zaman taştığını gerçekten göremiyoruz. Yani izlediğimiz şey, bir karakter dönüşümünden çok, izleyiciyi şaşırtmaya odaklanmış bir anlatı hilesi gibi.

Görsel ve Anlatısal Yapı: Sis İçinde Bir Klişe ile Hatıra Arasında

Filmin sinematografisi ilk bakışta büyüleyici. Elisha Christian’ın kadrajları, sisli caddeler, deniz fenerleri ve geceye gömülmüş kasaba atmosferiyle tam bir “görsel korku şiiri” sunuyor. Fakat bu görsel yoğunluk, bazen içeriği gizleyen bir sis perdesine dönüşüyor. Atmosfer var ama altında akan anlatı, her zaman aynı yoğunlukta değil.

Robinson’ın yönetmenliği iki arada bir derede kalmış gibi: 90’ların kült korku kodlarına gönderme yapmak isterken, bir yandan da bugünün TikTok estetiğine göz kırpıyor. Bu çelişki, filmi bazen kararsız bir tona itiyor. Gerilimle ironi, vahşetle estetik arasında gidip gelen bu anlatı dili; ne tamamen korku ne de tamamen hiciv olarak kalıcı bir etki bırakabiliyor.

En çarpıcı anlardan biri, Julie ile Ava’nın yüzleştiği sessiz sahne. Bir kuşağın diğerine “susarak” devrettiği korkunun metaforu belki de… Ancak o an bile, yeterince derinleştirilmiyor. Finalde duyduğumuz soru, etkileyici ama cevap bırakmıyor: “Bizden öncekilerden ne öğrendik?”
Yanıt muğlak. Belki de hiçbir şey. Belki sadece neyi gizlememiz gerektiğini daha iyi öğrendik.